Telewizyjny pot przykryty przez mejkap

W miniony poniedziałek, byliśmy gośćmi programu Cafe Silesia w TVS, za co ogromnie dziękujemy Jackowi Swobodzie. Odczuwałam pewnego rodzaju stres, bo dawno nie pokazywałam facjaty za mikrofonem (oprócz sali prób oczywiście). Dodatkowo mieliśmy opowiedzieć o planach zespołu, o tym, co gramy. Wzięliśmy sprzęt z MOK-u i pojechaliśmy do Katowic...

A było mniej więcej tak...

Występ wyszedł chyba sympatycznie, aczkolwiek nie mnie to oceniać. Stres trochę nas podgryzł, bo nie zjadł, na szczęście, w całości. Zagraliśmy z playbacku. Są to wymagania telewizyjne. Jeśli chcieliśmy się pojawić w programie, musieliśmy wybrać playback, bo czas antenowy nie pozwoliłby na zainstalowanie całości naszego sprzętu w studiu. Nie mniej jednak, nie chodziło nam o to, by popisać się umiejętnościami muzycznymi, a raczej o to, żeby ludzie dowiedzieli się, że jest taki zespół jak Natalie Loves You, NIE NATALIA LOVES YOU, jak powiedział prowadzący, co doprowadziło mnie do lekkiego zirytowania. Po mini playback show szybko spakowaliśmy manatki i wróciliśmy na salę. Śmierdzieliśmy olejem z pizzerni, w której zjedliśmy kolację, ale bez marudzenia zabraliśmy się za odegranie secika. Potem długo chodziło mi po głowie, czy te wszystkie spięcia i napięcia z powodu telewizyjnej sprawy mają w ogóle jakiś sens.

Człowiek nie jest w stanie w ciągu minuty przekazać wszystkiego, co chcę. Stresuje się, jest w niekomfortowej dla siebie sytuacji. Słowa same układają się w zdanie, a potem docierają do ucha i powodują niejednokrotnie stłumienie przez mózg reakcji – uderzenia ręką w czoło, potocznie zwane „face palm”. Kończy się nagranie, kamery w końcu nie mają zapalonej, wiercącej dziurę w mózgu, czerwonej lampki, panowie i panie dziękują sobie i żegnają się. Oni traktują to jak swoją pracę, naturalnie i normalnie, my – rozemocjonowani miłośnicy bycia przed telewizorem, a nie w telewizorze, będąc pod wpływem silnych emocji nie zauważamy pewnych sytuacji, które dopiero potem dochodzą do głowy. Przecież w studiu są tylko kamery, nie ma ludzi, którzy na ciebie patrzą, oczekując świetnego koncertu z milionem emocji przelanymi w piosenki na przykład. Jedyne, co musisz robić to w miarę dobrze wyglądać i wypowiedzieć się w swoim ojczystym języku na temat, który doskonale znasz. Po co się bać? Kwestia wykonania piosenki też była zdecydowanie ułatwiona, biorąc pod uwagę ten nieszczęsny playback. Dlaczego jednak ręce trzęsły mi się jak galareta z nóżek? Przecież mieliśmy tylko udawać, że gramy. Po co się bać? Doszłam do wniosku, że strach wziął się z czegoś innego.

W głowie miałam wiele różnych myśli. Poczynając od tego, że ludzie pomyślą sobie, że…. I tutaj wstawić należy szereg przedziwnych kombinacji (łącznie z tym, że jestem gruba, brzydka, głupia, niedouczona, przemądrzała, wyniosła, gwiazdorze itd.). Przecież nie mogę powiedzieć ludziom w telewizji, że pokazuję się tam, bo bardzo chcę, żeby posłuchali mojej piosenki i mocno trzymali za nas kciuki, bo okropnie się boimy… To nie jest dla nas naturalne środowisko i chyba niewiele zmieni się w tej kwestii. Jednak to część, element, który pomaga nam w naszym naturalnym otoczeniu, czyli na scenie, czuć się dobrze. Będzie nam supermiło, gdy zobaczymy, że dwie osoby więcej przyjdą na nasz koncert właśnie z powodu tego, że widzieli nas zestresowanych w Cafe Silesia :)