Theory of moving on

                Bywają takie dni, że poziom stresu wzrasta, a wtedy zamieniam się w kogoś, kim nie lubię być. Frustruje się zachowaniem innych, ich mało przemyślanymi krokami, krzyczę. Emocje kiedyś w końcu opadają i zostaje sama z kubkiem herbaty i wyrzutami sumienia. Na początku powinnam złościć się na siebie. Jestem taką marionetką, a za moje sznurki pociągają emocje. Dzisiaj krzyczałam na wszystkich, sprawdzałam ich wytrzymałość i granice, które mogę przekroczyć. Nie mieściło mi się w głowie, że mogłam się tak zachowywać. Było mi wstyd.

                Czasem uświadamiam sobie, że moim życiem kierują sytuacje, o których nie mogę decydować, ani z nimi walczyć, bo byłoby to niejako tłumieniem swoich naturalnych reakcji. Jednak mogę nad nimi pracować. Czy życie pod wpływem emocji jest złe? Czy komuś przeszkadza? W świecie mojego „ja” władzę zdecydowanie przejmuje serce, nie rozum, ale czy to ma jakieś głębsze konsekwencje? Pierwszą rzeczą, która nasuwa mi się na myśl w odpowiedzi na te pytania (swoją drogą chyba jestem pod wpływem teoretyków literatury, bo filozofuje z łatwością…) to: „Natalia, co ty znowu wymyśliłaś…?” Może to jest pewnego rodzaju przegięcie, bo po co się zastanawiać nad takimi sprawami, ale przecież to wpływa na moje decyzje, wybory, to kim się staję.

                Gdybym w podejmowaniu decyzji posługiwała się rozumem pewnie nie miałabym okazji teraz  pisać, ani nagrywać, ani śpiewać, ani tak uzewnętrzniać. Nie tkwiło by we mnie również „światło”, które coraz mocniej się we mnie żarzy. Byłabym rozważna, poukładana i przykładna. Miałabym więcej czasu na czytanie książek z listy lektur okresu pozytywizmu i teorii literatury, miałabym więcej czasu dla moich przyjaciół i rodziny, byłabym mądrzejsza o parę wersów, które utkwiły mi w pamięci. Nie byłabym sobą. Gdybym posługiwała się rozumem przy podejmowaniu decyzji  nie miałabym aż tyle wyobraźni, nie czułabym. Może to nawet lepiej? Przecież oszczędziłabym sobie tyle zawodów, rozczarowań i złości. Nie musiałabym się na siebie gniewać za decyzje, które podjęte zbyt szybko pochłonęły mnie całą, a w efekcie uświadomiły, że jestem naiwna, łatwowierna i mówiąc szczerze po prostu zwyczajnie głupia. Nie musiałabym od tego „czasu do czasu” zastanawiać się, czy gdzieś tam daleko wciąż jest cząstka mnie.

                Jednak serce. Upomina się o swoje miejsce, czuje je, słyszę, oddycham razem z nim. Może dlatego stawiam na piedestał? Tyle razy popełniło błąd. Tyle razy przestawało bić regularnie, jakby wstydziło się konsekwencji swoich decyzji, tyle razy przyspieszało tempa, jakby chciało uciec od tego, co ma się wydarzyć. Serce, wielkie, bijące, mało rozumne. Rozumne? Tak sobie myślę, że przy odpowiedniej kompilacji, połączeniu, jest szansa, że efekty okażą się mniej zgubne. Posługując się analogią do pewnej reklamy stwierdzam, że serce i rozum to dobrana para. Uzupełniają się.

                Przy mocnym biciu serca i przemyśleniach rozumu napisałam piosenkę. Dzięki decyzjom serca i odpowiednim wyjściom z sytuacji (zawdzięczam to rozumowi) ‘Theory of moving on’ mogło stać się rzeczywiste, a wy możecie dzisiaj go posłuchać. Stres minął, emocje opadły, jestem tylko ja i kubek herbaty.

THEORY OF MOVING ON